sightseeing in Belfast en huiswaarts...

Beste allemaal,

Iedereen bedankt wederom bedankt voor de reacties. Het is leuk om och wat respons te ontvangen op je verhalen; dan doe je het niet voor niets.
Sinds maandagavond ben ik weer thuis; omstreeks 17.00 u landde ik op Schiphol. Daar werd ik verwelkomd door Lineke en Elke. Ze stonden wel bij de verkeerde poort in de aankomsthal, maar met ’n telefoontje was dat snel opgelost. Dat had ook een oorzaak: met een doos van 1 bij bijna 2 meter (met gedemonteerde fiets) kon ik niet door de eigenlijke poort. Ik moest daarom ’n poort verder door naar de aankomsthal. Dat werd dus bij deze weer opgelost!
In m’n laatste verslag had ik beloofd m’n laatste dagen van m’n fietsreisje in Ierland nog even op papier te zetten.
Vrijdag de 15e augustus arriveerde ik in Belfast. Zaterdag eerst kijken waar ik mijn terugreis kan regelen. Het blijkt dat er weinig reisbureaus in de stad zijn: reden: iedereen regelt tegenwoordig zijn reis via internet thuis – direct online. Na wat vragen, zoeken vind ik er een. Nadat de reisdocumenten worden gereed gemaakt, ga ik de stad. Eerst nog even het thuisfront informeren – met m’n Ierse telefoon middels sms. (m’n Whats app programma van m’n Nederlandse mob is gecrasht – is daarom niet bruikbaar. Ter overmaat van ramp merk ik dat de sms niet weggestuurd wordt…. Foutmelding. Grr.. wat nu weer? Dan maar even weer naar ’n telefoonshop. Ik dacht dat m’n beltegoed op was – maar dat blijkt nog OK. Ook daar krabt men zich achter de oren… Na wat gepuzzel, blijkt m’n SIM-kaart defect. Ik moet voor de laatste dag nog een nieuwe SIM-kaart kopen;met nieuw nummer. Dan is het euvel opgelost en kunnen we even “ouderwets” sms’n! Voor alle zekerheid had ik ook ’n mail naar Elke en Nienke gestuurd; alleen bij Nienke komt de sms niet aan…. en die mail.. die wordt op 21 aug. in d’r mailbox gedropt... Af & toe is het web ook van slag; dat heb ik ook tijdens m’n tochtje enkele malen vast gesteld. Ik denk dat de oorzaak gezocht moet worden in de magische Celtic invloeden…
Dan is het tijd om eindelijk de stad in te gaan! Er zijn veel oude gebouwen, zoals een grote kathedraal, een Town-Hall, operatheater en ’n mooie oude library. Op een druk kruispunt lijkt het alsof ik me in Londen bevind: midden op de rotonde staat een op de Big Ben lijkende klokkentoren.
Bij toeval ontdek ik even buiten het centrum nog een grote markthal: de St. George Market. Daar kijk ik m’n ogen uit: heel erg groot, waar allerlei traditionele artikelen worden aangeboden: groenten, fruit, sieraden, kleding, geverfde wol, diverse lekkernijen. Bij een eettent zit nog ‘n orkestje te fiedelen, klinkt goed. De moeite waard om hier dik ’n half uur rond te dwalen.
Nog wel aardig om te vertellen is toen ik bij ’n winkel naar buiten kwam, er een ouder echtpaar wat verwonderlijk bij m’n fiets stonden te kijken. Zij waren 50 jaar geleden uit Ierland naar Canada geëmigreerd – hij was 87, zij 85. Hij vertelde dat hij als jongeman ooit op de fiets de Connemara was doorgefietst – op een doortrapper – ook met tentje en spulletjes – maar zonder versnellingen!
Mijn eerste fiets was ook ’n doortrapper –een rood fietsje, zonder terugtraprem. Kan me ook nog herinneren dat we ’s ochtends met een groep buurkinderen naar school fietsten. ’t Was winter, er slag sneeuw, het was glad. Tja, en toen bij een bocht kon ik de handrem niet snel genoeg vinden.. en knalde met volle snelheid tegen een dikke boom... Ik denk dat hiermee m’n fietscarrière begon…..

Daarna ga ik nog even op zoek naar een internet café. Dat valt niet mee, er zijn er niet veel; wel kun je in de bib achter een pc kruipen – je mail lezen, maar meer ook niet. Morgen maar even verder zoeken. Dat is jammer. Om mijn teleurstelling wat “weg te drukken” ga ik maar even in ’n pub om aan een Guiness lebberen….
De volgende dag miezert het ietwat. Dat stoort me niet – opnieuw op zoek naar ’n internet café. In een straatje achteraf zie ik bij toeval een dergelijk café. (donker, rommelig, zoals gewoonlijk) Het blijkt dat men er nog met Windows 98. Dat werkt traag, zeer traag.. Ook m’n foto downloaden van m’n mob lukt niet… Als ik vraag, waarom er geen nieuwer programma [XP, of Window 7 bv.]wordt gebuikt, wordt er wat verbaasd gekeken: “Because we cann’t do our financial buisness anymore”…. Net voordat ik wegga, komen er 3, 4 donker getinte mannen binnen; ze duiken achter ’n pc en ik zie dat ze allerlei financiële manipulaties uitvoeren. Nu weet ik ook waarom men hier de koffie met een grote wolk wit kleurt; het kwartje valt: Op deze manier worden de zaakjes op simpele wijze witgewassen…
Dan is het maandag – de dag van Departure! Ik heb gister geïnformeerd naar het vervoer naar het vliegveld (deze ligt ca 45 km noordelijk van Belfast). Met de bus – deze rijdt elke 15 min. Geen probleem – dacht ik.. Als ik bij de bus navraag, vertelt de chauffeur me: “No Sir, your bike cannot taken with this bus!” Wat is dit nu weer? Heb dat gister uitdrukkelijk gevraagd en nu kan het niet? De bus rijdt kort daarop weg... Dan komt de volgende bus voorrijden Maar weer vragen: “OK, Sir – that’s no problem!” Deze bus rijdt 10 min later weg – met 1 passagier, met de bagage in het rek en de fiets in het middenpad! Zo kan het dus ook!
Op de luchthaven even ’n paar dozen regelen voor mijn tassen, tent, slaapzak en andere zooi... Euh ja..? Nee dus! Er is geen vrachtagent aanwezig... Bij Easy-Jet is men erg behulpzaam en weet men daar wel raad mee: Er worden ’n paar oude (achter gelaten) koffers uit de hoge hoed getoverd en daar kunnen m’n tassen in – Er even boven op gaan zitten en de rits kan nét dicht… De koffers check ik alvast in; nu de fiets nog.. Hij mag niet zo bloot mee, maar ook daar weet men iets voor: hier heeft men een doos voor; de grootste uit het magazijn.. Maar m’n fiets is schijnbaar zo groot, dat hij half “gesloopt” moet worden, om er in te kunnen: normaal is dat de trappers er af moeten, maar het voorwiel eruit, het zadel er af? Oké, dan gaat hij er precies in. Op naar het scanapparaat… Oeps: de doos is te groot (of de scanner te klein...). Dan wordt de supervisor gebeld. Tja, de doos en fiets apart door de scanner.. fiets weer uit de doos, dubbelvouwen en hup er door heen. Dan de fiets.. die is nog te groot.. op z’n kant – diagonaal dan? Dat gaat wel, maar ik mag hem niet vasthouden.. wat een gep..l! Als ik de standaard -vóór er afhaal misschien.. Dat lukt – eindelijk hij kan erdoor! Nu maar hopen dat de fiets – met “alle toeters en bellen” weer c o m p l e e t in de doos verdwijnt achter het loden gordijn…. En dan als een speer naar de gate om het vliegtuig te halen; ‘k heb nog 10 minuten..… iemand van Easy-Jet gaat met me mee en loodst me als een VIP overal tussen door en langs.Dat is weer gelukt! Even snel nog m’n handen wassen – die zijn vies en vet geworden van het demonteren v/ fiets. Ook dat lukt nog net even – dan hup het vliegtuig in!
De vlucht verloopt verder goed; af & toe schudt de kist wat door een luchtzak, maar we landen precies op tijd in Amsterdam. Nadat m’n koffertjes op de bagageband verschijnen op zoek naar m’n fiets.. Bij navraag blijken deze achter aan de band te staan.. Hup de koffers en doosje op de kar en naar buiten toeren. Dat lukt, zij het met hulp van een douanier.

Onder genot va een bakkie koffie even de eerste verhalen vertellen…
Al met al was dit tochtje ook weer een fantastische ervaring, veel gezien, veel beleefd.

Ierland kan ik bij iedereen aan bevelen,een mooie land: enerzijds ruig, woest, anderzijds lieflijk.
Wat mij in ’t bijzonder opviel is dat de mensen buitengewoon vriendelijk en behulpzaam zijn; sta je bv op de hoek van een straat op de kaart te turen, of zelfs een drukke rotonde: abrupt stoppen ze en vragen: “Are you oké, Sir?” Ze rijden een stuk voor je uit en brengen je op de gevraagde plek of in ieder geval weer op de juiste weg. Ook zijn ze een stuk fietsvriendelijker: bij het passeren rijden ze met een grote boog om je heen (niet zoals de Engelsen, die met 100 km – of sneller, op 50 cm langs je razen….). In de grote steden mag je als fietser gebruik maken van de busbanen; een uitstekende regel, waar ik gretig gebruik van maakte: Je hebt vaak 't rijk alleen en dat schiet op. Alleen als je en sirene hoort moet je 1-2-3 weg wegwezen, want de politie of ambulance maakt er ook gebruik van...
Wat was het mooiste? De Zuidwestkust, de Westkust, de Connemara . Ja, en uiteraard de noordkust: De Wild Atlantic Way met de Giant Gause Way – waren de hoogtepunten. De Aran Islands zijn ook de moeite waard – m.n. voor fietsers en wandelaars – auto’s mogen sowieso deze eilanden niet op. Ook steden als Dublin, Cork, Clifden, Londonderry en uiteraard Belfast zijn de moeite waard.
Soms was het een probleem om je eten te regelen; veel keus in de supermarkten was er niet. Tja, dan eet je maar witte bonen in tomatensaus, tot het je oren uitkomt.. En bruin brood is er zelden aanwezig.. dan eet je je vol aan een heel wit toastbrood, extra dik belegd, 6 ( of meer ) bananen, bekers yoghurt, ect. Drinken is wel voornaam – afhankelijk van de warmte zo’n 4-6 bidons per dag.
Echte pech heb ik niet gehad; “no punctures” (lekke banden). Het enige pech geval was de gebroken ketting in de Wicklow Mountains. Misschien heb dat wel aan mijzelf te danken.. Als je met 35-40 de berg af raast, moet je wel sterk in de schoenen staan om onder aan de volgende berg op tijd terug te schakelen om met een slakkengangetje de berg op te klimmen… De kick is dan om het te kijken hoe ver (hoe hoog ) je met die snelheid komt..). Als je dan te laat terugschakelt, gaat dat vaak niet soepeltjes.. dan kraakt en piept er wel eens wat…. Het wordt dan een soort krachtmeting tussen je benen en de ketting: mijn benen waren deze keer schijnbaar de sterkste..…
Ín m'n eerste verhaal had ik al vermeld, dat ik "met de klok mee" m'n rondje ging fietsen tegen de draad in (lekker eigenwijs! Maar dat heeft me grote voordelen opgeleverd: ik had met uitzondering van de oostkust en een groot deel v/d zuidkust grotendeels de wind in de rug! Als ik dan de tegenliggers soms zag zwoegen met de wind in hun toet, dacht ik: Jippie, ik heb mazzel!
Tja, dan vraagt iedereen weer: hoeveel km heb je gefietst? Dat waren er niet zoveel als voorgaande jaren; ca. 2060 km. ‘k heb wat meer dagen in de steden rondgekeken. Door wat meer klimmetjes werden er minder km per dag gemiddeld gepeddeld. Maar: desondanks heb ik wederom genoten van een reuze mooi fietsritje.
Wat ik nog vergeten was: in Engeland heb ik over een deel van het parcours van de proloog van de Tour de France gefietst; niet echt spectaculair. Maar wel aardig dat ik daar door een enthousiaste collega fietser uit ’n dorpje, na het vertellen van m’n reisplannen, symbolisch werd gelauwerd met de versierselen van de Tour: “de bolletjes, de groene en de gele trui” – de man noemde me “a grazy Dutchman!” Dat hebben Bauke Mollema en Lance Amstrong tot nu toe nog niet eens gedurende de gehele Tour geflikt…..
Uiteraard reist de vraag: Wat doe je volgend jaar? Eigenlijk heb ik wel iets met uiterste puntjes… Cape Huppelepup…. In N, O, Z of W - ‘k heb er al enige gehad, maar er zeven nog genoeg ideeën in mijn bol...
Misschien noordwaarts, boven de Poolcirkel (in Noorwegen, Zweden, Finland), of zuidwaarts – Gibraltar, afzakken langs de Donau, of ’n simpel rondje Oostzee.
Of met Gary de Leeuw opzoeken in Calgary, in Canada, met hem ’n paar weken door de Rocky Mountains rondtoeren.

We zullen zien… Eerst maar eens ’n paar weken met Lineke op stap.

Allen nogmaals dank voor jullie belangstelling, het ga jullie goed.

Hartelijke groeten, Frits.


[de foto’s van Belfast heb ik nog toegevoegd; als mede de foto’s van de Ierse pub, die nog op m’n (gecrashte) mob staan:
dat zijn de laatste 8 bij het verslag "Langs de westkust",
resp. de laatste 6 bij "Langs de noordkust"].