de laatste etappes en de terugreis...

beste mensen,

Inmiddels weer gezond en wel thuis!
Zaterdagmiddag ca. 12.45 landde ik op Schiphol.
Het ontvangstcomiteé bestond uit.. Lineke! mét een bos bloemen! Nienke en Elke hadden even andere beslommeringen.
Op Schiphol even een bak Hollandse koffiegedronken en toen huiswaarts. Maar voor het zover was.. Lineke moest wel een uur wachten voor ik door de deur naar buiten kwam. De bagage (twee dozen met "zooi"..) was er vrij snel; maar de fiets.. Waar blijft de fiets nu? Voorgaande jaren rolde de fiets op band 8 naar boven. Een aparte rubberband,om beschadiging van goederen met bijzondere en afwijkende maten te voorkomen (o.a. kinderagens, buggy's, wandelwagens, ect. en: fietsen); altans dat was in t verleden zo. Na en ruim dertig minuten ga ik maar eens vragen: dan moe U bij de AVIS bali zijn. Waar is deze dan? "Daarginds ergens".... Lekker duidelijk allemaal! Na wat zoek & speurwerk vind ik de bali. Nummertje trekken... je kent dat wel.... Gelukkig ben ik snel aan de beurt. Na de check v/d documenten, moet ik met een juffrouw mee lopen.. en ja wel: acher een zware kluisdeur staat m'n stalen ros! Nu snel naar buiten - de deur door de aankomsthal in... daar valt Lineke in m'n armen...

Tja en hier aan voorafgaand is er uiteraard nog eea in Finland gebeurd...

In het laatste verslag had ik verteld dat ik nog van Pudasjarvi naar Rauna moest peddelen.. In Rauna bevindt zich de Big Five: een dierentuin met alle dieren, die in het Poolgebied leven. Dat lijkt me de moeite waard. De afstand is niet zo ver - slechts 64 km (vlgs de borden..).
De rit voorloopt voorspoedig, geen spectaculaire dingen beleefd deze keer; op de weg lijkt het wat drukker dan de vorige dagen; wellicht ook mensen die ook naar de Big Five willen. Na een kleine 4 uur verschijnen de eerste borden van Rauna's Zoo. Bij de Zoo is een grote camping, welke hoofdzakelijk bevolkt wordt door camper - en caravanbewoners. tenten zijn op een hand te tellen.... Als m'n hutje weer staat, ga ik eerst maar eens de Zoo in. Het is nog vroeg.
Het ziet er uit als een gewone "standaard"dierentuin, met hoge hekken, diepe kuilen en borden: DON"T FEED THE ANIMALS" en uiteraard een speeltuin voor de kids. De looproute voert eerst langs allerlei vogels: eenden, ganzen en andere fladder beesten. Dan ontdek ik ander gespuis: allerlei soorten uilen: uiteenlopende maten en kleuren. de oehoe, dwerguiltjes, sneeuwuilen, en een aantal onbekende nachtvogels. Dan de "grote jongens": de keizerarend (deze is net bezig z'n maaltje te verorberen), een zeearend, alken, ect. ect. Daarna de berenkuilen met de bruine beer, de ijsbeer (daar zou een jong bij moeten zijn, maar deze heeft zich waarschijnlijkt verstopt: ik zie het niet. Dan de veelvraat, wa wolven, de lynx (hele grote poes met "gespitste grote oren"....) Achterin lopen nog wat rendieren en elanden - welke laatsten liggen wat suf te kijken- geen zin om op te staan...). tot slot de oerossen.enorme kolossen; ze lijken heel suf en langzaam, maar in de vrije natuur kunnen ze er aardig op los "rossen"...
Nou ja al met al is de Zoo wel aardig,maar niet zeer bijzonder - eerlijk gezegd had ik er wat meer van verwacht.
Tijd om eten te gaan koken.
's Nachts giet 't behoorlijk. en de tent was net zo lekker droog....
"s Morgens ga ik dan eerst maar drie km terug het dorp in:m'n wilde haardos laten bijknippen! Als ik terugkom, is de tent zo goed als droog: inpakken en wegwezen - voor dat het weer begint te pie..en .
Op naar Ravoniemie! een ritje van een dikke 90 km. Het wordt zonnig, lekker weer - dorstig dus. Na zo'n 23 km valt m'n oog op een bord langs de weg: Keramic Ateler. en: Kahva!! 'k heb nog niet echt ver gefietst... maar wanneer komt de volgende gelegenheid... de vorige keren moest ik wel 30 = 40 km verder; of zelfs het hele traject "uit-fietsen", vooe en enkel bakkie koffie. Dus: hup => links de bush in. Na 200 mtr kom ik bij een groot rood geschilderd huis met er naast een schuur.Dat blijkt het Atelier te zijn. Deze behoort aan een echtpaar, zij werkt full-time en bemoeit zich in hoofzaak met de logistieke buissnes. Hij maakt de produktn - middels mallen. Het is dus een soort massa fabricage. Maar al met al heel mooi. Ze zet verse koffie, haalt koekjes en broodjes uit huis, ect. Dan komt ook hun dochter (25) er bij. Zij spreekt vloeiend engels en duits.Ze vertelt dat ze lerares duits wil worden en na de zomer naar Duitsland wil om de taal goed te leren. Hun zoon (29) zit ook daar al. na een uurtje babbelen, sta ik op.Daar ik voor de koffie ed niets hoef te bealen, wil ik graag wat meenenemen uit het atelier. "I give you this little mouse - you can take it with in your bag". Dan moet ik nog mee de oude hout gestookte sauna aan het meer bekijken.Deze wordt minder warm dan de electrisch of gas gestookte exemplaren. De vrouw des huizes zegt dat als ik zou blijven de sauna zouden opstoken.. Het is helaas nog wat te vroeg om te stoppen (14.30). Na een foto van mj genomen te hebben, stap ik op.
Het is nog even trappen - ca 65 km... Omstreeks 18.00 rijd ik Rovaniemi binnen; eerst even een supermarkt opsnorren voor de warme hap! Daarn naar de camping - deze ligt aan de rivier. Een mooie locatie. Op een wat hoger gedeelte - vrij van de bomen - zet ik m'n tentje op. Als alles staat, komt de buurman(een Fin) naar me toe; ÿour tent is to near to my tent" Wat is dit nu?ik ga echt niet m'n tent voor 1 of 2 nachten 10 - 15 cm opschuiven.ik kijk 'm recht in z'n ogen en zeg; "It doesn't disturb me!" Dat had hij denk ik niet verwacht..... hij druipt af.... (misschien stond ik inderdaad wat te dicht bij zijn tent,maar ik heb daar geen probleem mee) muggeziften noem ik het maar; helaas weet ik het Finse woord er voor niet...
Op de camping staan verder wat duitsers (een man uit Mannheim en een gezin uit voormalig DDR): Hiermee drink ik 's avonds gezellig een bierje Ze blijken beiden leraar.De gesprekken gaan daarom al gauw over de verschilen het onderwijs. Als het bier "uit Mannheim" op is, komt er Tjechisch Schwarzbier op tafel... Dat smaakt ook wel - een soort bruin bier, minder zoet en met een alc.percentage van 3,7%.
Verder zijn er nog een jongen en meisje uit Moermansk. Zij zijn van plan naar Düsseldorf te reizen - daar woont de broer van het meisje. Ze hebben geen kookspullen bij hen (op de meeste campings zijn d keukens compleet ingericht - incl. kookartbuten, zoals pannen, borden, bestek ect. Ik stel voor mijn pannetje te gebruiken: ze zijn dolblij.
Dan haalt ze een zak met een soort muffins uit de tent: "Please" zegt ze.
Nou, die smaken wel! Ze verrtellen oa ook dat oploskoffie in Rusland erg duur is. Als ik hun dan twee zakjes oplos cappucino geef,zijn ze stomverbaasd: dat kunnen ze toch niet accepteren? Dat je mensen op zo'n simpele wijze zo blij kunt maken.....

De volgende dag ga ik eerst naar het reisburo: m'n terugreis regelen. 'k toch maar besloten hier bij Rovaniemi mijn finishlijn neer te leggen. De Saami dorpen Karasjok en Lakslev liggen nog dik 600 resp. 750 km noordelijker - dit zou betekeken nog dik een week fietsen of ca. 12 resp. 15 uur per bus (een trein loopt hier nier meer). Ook de tijd hiervoor heb ik niet meer. Soms moet je je grenzen wat bijstellen, toch?
De meest gunstige reis blijkt nu: per trein naar Oulu en vandaar vliegen - via Riga - naar Amsterdam. Dat wordt dan gereserveerd en in orde gemaakt.
Daarna fiets ik nog even naar een rendierfarm net boven de poolcirkel (een km of 6 - 7 NW waarts). Ik blijk (voor als nog ) de enige gast. De vrouw des huizes gaat met me mee naar de afgebakende weiden; de vrouw klimt over een hek en slaat met een houten pan tegen de palen: binnen no-time komen er 6 - 7 rendieren aan hollen: Pracht beesten! Ik mag ook de weide nu in en kan ze aaien en voeren. Dan komt er nog een Aziaatische fam. bij, Deze schieten alleen maar plaatjes (kunnen ze thuis vertellen: "Look: we were there!".
De rendieren in 't noorden worden gefokt voor het vlees - de beste slschteeftijd is 3 á 4 jaar. Elk rndir behoort toe aan een eigenaar - ze zijn allemaal ge mekrt in he oor (midddels een soort "conducteurstang" ) Elk voor- & najaar worden ze geteld en de jonge dieren gemerkt.
Het zijn dus een een soort huisdieren, net als bij ons de koeien, varkens en paarden.
Elande daarentegen zijn "wilde, vrije" beesten. Deze worden jaarlijks in vooraf bepaalde gebieden afgeschoten daar er anders te veel van komen. Door de regering worden er hiervoor licenties uit gegeven, mbt aantallen.
Daarna nog even naar de Poolcirkel - de officiële grens aan de weg naar Ivalo, resp. Inari. Deze breedtegraad [66gr. 33 min. 7 sec.] ligt ca. 7 km noordwaarts. Een ritje van een 20 - 30 min. net alszo vaak het geval is, is er weer eens geen goede, duidelijke richtingsaanduiding voor fietsers. Wedrom moe ik 3 x terug draaien, daar ik op de autoweg (de E 4 ) kom... Uiteindelijk bereik ik dan toch m'n doel. Het is wel een toeritisch gebeuren: souvenirshops, restaurants, ect. Voor de bewijslast maak ik wat foto's onder het bord van de Poolcirkel. (leuk voor het "plakboek".... ha ha). Ook ligt hier het Santa Claus Village. Daar kun je een gesprek met de Kerstman voeren en je wenslijstje indienen.... Nou ja: dit is voor de eigenaren en beheerders iets om goede zaken te doen; voor de arme toerist een pure geldklopper... (geld moet immers rollen; links - óf rechtsom). Voor mij niet echt interssant. Wat mij opvalt dat het erg rustig is. Als ik vraag hoe dit komt, blijkt dat de meeste mensen (uit alle windstreken) hoofdzakelijk hier een paar weken voor de Kerst neerstrijken. Er is dan een grootse Kerstmarkt, mét sneeuw! Dat geeft toch een apart sfeertje.
Na wat rondgeneusd te hebben, druip ik weer af - aanmij heeft men niets verdient. Oh ja: wat mij wel opvalt: net als in de eerder bezochte souvenirshop, kun je hier ook het sevies kopen, van het atelier, wat ik heb bezocht. Het is dus wel degelijk bekend. (er hangt ook de naam en adres van het atelier; grappig is dat).
Terug naar de camping. Tent alvast wat opruimen, spullen inpakken, eten koken en dan voor het laatst "de zak in schuiven"- morgen is het vroeg dag.
De tent moet 's ochtends ietwat vochtig worden ingepakt; de zon is nog niet op volle sterkte, als ik opsta. Tussen de berdijven door een hap brood, afreken en dan naar het station.
De teinreis naar Oulu is op zich al een ervaring: de trein rijdt door een prachtig landschap: berkebossen, meren, af en toe een groen weitje.
In Oulu neem ik nog even de tijd om de stad te bekijken - een sightseeing per fiets! de stad is een moderne, nieuwe stad: veel winkels, een beetje industrie aan de zuidkant; veelouds is er niet te zien.
Dan op naar het vliegveld. Ca. 15 km trappen. Al daar wat dozen zien te regelen voor d bagage. Dat valt niet mee; meestal zijn er wel Cargo-diensten op dergelijke grotere luchthavens, maar hier moet je ze echt zoeken. Als je er aanbelt zij ze er niet, of zijn er wel, maar hebben alleen grote kisten.... Wat nu? Dan naar de vetrekhal en daar vragen. De baliejuffruffrouw v/d Norwegian Airlines begrijpt het problem en gaat met mij mee op zoek... tot solt komen we bij het restaurant, want daar worden de spullen in dozen aangeleverd. 'k heb geluk: ik krijg twee grote dozen! De fiets "leeghalen" en de tassen, tent, matje, slaapzak erin roppen"... de zaak goed dichtplakken en klaar is kees!
Enu wachten tot zaterdagochtend ca. 06.15 => Boarding time for flight 1360 to Riga!


Beste mensen,

Dit was m'n laatste verslgje van m'n fietstripje.
'k hoop dat ik jullie er een plezier mee gedaan heb.
'k zal aansluitend nog een kort resumé typen, met de "vergeten zaakjes". welke ik julle even kort wil vertellen.

hartelijke groet uit Koudekerk a/d Rijn.
Nogmaals dank voor jullie berichtjes, sms-jes, mailtjes, ect, ect.

Frits.
voor nu welterusten, Frits.