Wat lectuur doorworstelen, zooi verzamelen....

.... (niet te veel) dan inpakken en wegwezen...

Beste virtuele achtervolgers,

In 2010, toen ik terugkeerde van m’n eerste fietsritje, schreef Nienke op m’n blog:
“Nou nu ook het echte 'laatste' verhaal gelezen :) Maar ja wie zegt dat het de laatste is.... wie weet komt er ooit nog wel een reis….
Inmiddels het ik er al vijf gemaakt…. en…. als je ergens mee begonnen bent en het bevalt, je het met plezier doet en er elk jaar weer naar toe groeit,er naar uitkijkt en naar toe werkt, wordt het langzamerhand een deel van je leven.
Waar wil je dan heen? Naar ’t noorden, zuiden, westen of oosten? Deze windstreken heb ik inmiddels allemaal gehad. Wat nu? Ik hoor u denken: Er zijn toch maar vier windstreken? Nou ik denk het niet: bij de scouts leerde ik er ooit 32! (en: als je de windroos in graden [ 0 ], minuten [ ‘ ] en seconden [ “ ] onderverdeeld, komen daar nog een paar bij……). Dus voorlopig kan ik nog even vooruit…
Tja, welke kant gaan we dit jaar heen dan? Er staan nog genoeg wensen op m’n lijstje, maar dit jaar peddelen we – globaal gezien – in ZO richting en ligt het einddoel op 47° 31′ 5″ NB, 19° 04′ 39″ OL… tja, en nu weten de meesten onder jullie nog niets… hi hi. Nou ja, dat geeft niets; laat die radertjes maar eens even draaien in jullie bovenkamertje en test je topografische kennis! (‘k geef bewust de GPS - coördinaten niet, want dan is het een koud kunstje om deze even in je GARMIN, TOM-TOM, oid. in de toetsen, toch?
Oké, ik geef jullie ’n hint. Zoals de titel van het toertje al aangeeft: ik “peddel over” zeven rivieren, toer door zeven landen naar ….. m’n einddoel. Net als voorgaande jaren, ligt de startlijn ik Koudekerk, vandaar zuidwaarts richting Maastricht. Vandaar via oude spoorbanen door de Eifel van Aken naar Trier. Van Trier door de Hünsrück naar Mannheim, om vervolgens de Neckar stroomopwaarts te trappen naar Stuttgart. In Stuttgart verlaat ik de Neckar om ‘n stukje “recht-toe-recht-aan” naar Ulm te toeren. In Ulm bereik ik de op één na langste rivier van Europa, na de Wolga, en de langste binnen de Europese Unie: de Donau.
Het “slootje”ontspringt in het Zwarte Woud in Duitsland na de samenvloeiing van de Brigach en de Breg in Donauschingen, stroomt oostwaarts door Centraal- en Zuidoost-Europa en mondt na 2829 km in Roemenië en Oekraïne via de Donau delta in de Zwarte Zee uit.
Afhankelijk van de beschikbare tijd zal ik het water van dit “slootje” slechts over 1126 km
van deze ruim 2800 km volgen. Voor de geïnteresseerden, kijk even op: http://www.fietsrouteplanner.eu/index.php/fietsroutes/149-donau-radweg-fietsen-van-donaueschingen-via-passau-en-wenen-naar-budapest-en-de-zwarte-zee.

Dikwijls krijg ik de vraag: “Frits, waarom heb je geen GPS?” Dan kun je je route thuis helemaal voorbereiden, tot in het kleinste detail – lekker warm in de kamer, achter je PC of lap top. Je monteert je GPS op je fiets, kijkt op je scherm en rijdt / fietst simpelweg van A naar B. Klinkt heel aanlokkelijk, maarrr….. Wat zie je dan onderweg? Nul-komma-niks! En wie ontmoet je dan op toer? Niemand, want je moét elke minuut op je GPS turen om je target [ einddoel B] te halen. Wat als je toch per ongeluk verkeerd rijdt / fietst? Dan moet eerst je GPS opnieuw instellen… heb je geen GPS, dan vraag je de weg… dikwijls spreek je dan een locale bewoner, maakt ’n babbeltje, je hoort nog eens wat… en wordt misschien uitgenodigd voor ’n lunch, ’n diner… of krijg je ’n slaapplek aangeboden… [zoals in Londonderry, vorig jaar). (en zo niet, doe je even heel zielig…. dan lukt dat meestal wel…. ).

Tot slot wil ik nog even terug te komen op de titel:
“Over zeven rivieren, door zeven landen naar…”.
Dit doet me denken aan het spreekwoord: In (of naar) geen zeven (of twee) slooten tegelijk loopen. Dit wil zeggen: niet onvoorzichtig zijn, goed uitkijken, niet van gisteren zijn. Het is niet m’n bedoeling allerlei stunts uit te halen, vond het wel aardig om even deze link te vermelden. Kijk je in een iets oudere Van Daalen, dan kom je o.a. deze uitleg tegen:

Daerom vreest men Man oock voor een ongelock; maer, datjet weet, ick en sel in gien twie slooten gelijck loopen; of: Hij zal in geen twee slooten seffens loopen.
(Grappig hé? den ouden taal uit begin 19e eeuw!)

In zeven sloten tegelijk lopen. Hoewel ik deze uitdrukking nooit begrepen, krijg ik hem toch met enige regelmaat naar mijn hoofd geslingerd: “Jij bent zo iemand die in zeven sloten tegelijk loopt”. Ik neem aan dat ze het niet in positieve zin bedoelen. “Weet je wat ik zo aan jou waardeer, is dat je het uitzonderlijke talent bezit om in zeven sloten tegelijk te lopen.”
Nee, dat bedoelen ze niet. Het is en blijft een rare uitspraak. Kunt u mij nu eens vertellen: Hoe kun je in hemelsnaam in zeven sloten tegelijk lopen? Niemand kan dat volgens mij. Maar ja, ik ken ook niemand die op water kan lopen; wel zijn daar ook hele boeken mee gevuld. Conclusie: Het zegt eigenlijk niks![punt!].
Maar toch is en blijft het een irritante uitspraak. Niet alleen omdat ik niet onvoorzichtig, klungelig of onhandig ben (ahum..). Maar vooral omdat ik me er geen beeld van kan vormen.
En waarom in zeven sloten? Waarom niet in vijf of drie? Zou één sloot al niet erg genoeg zijn om in te lopen? Dit is een stuk realistischer. Doe er desnoods twee als je dan toch zo nodig wilt overdrijven. En dan niet tegelijkertijd maar na elkaar, dat lijkt me ook veel logischer.
We gaan het allemaal zelf maar even ondervinden. Letterlijk genomen – als ik m’n einddoel wil halen - moet ik zeven sloten (lees: rivieren) oversteken; te beginnen bij den Ouden Rijn, de Waal en de Maas; dan de Moezel, Neckar, Inn en de Donau). Daarbij doorkruis ik zeven landen, t.w.: NL, B, L, D, A, SK en HR.

Hoe vind je dan de juiste koers? Wel, daarvoor heb je o.a. een windroos; creatief gedacht: een klok met ipv. 12 cijfers 4 x 8 windrichtingen (welke je naar believen nog verder kunt onderverdelen in 360 gr. .. min en .. sec. Om mijn juiste koers te bepalen, kan ik kiezen uit een Bezard, een Recta of vertrouwen op m’n bel-kompas (op ’t stuur) met zon, maan en sterren (als het ietsje later wordt….). ‘k denk dat ik het maar bij het laatste houd….. en niet het verkeerde pad kiezen, geen omweg fietsen, ect, ect.

Nog wel aardig om te vermelden is dat de Canadees Gary, die ik in 2011 ontmoette op weg naar Santiago de Compostella op moment ook weer in Europa rondtoert; in Zwitserland en Zd-Duitsland. We hebben geprobeerd onze routes te laten kruisen of deels te laten samenvallen. Dit is tot nu toe helaas nog niet gelukt; het punt is dat hij v.a. 1 augustus een route met zijn vriendin in de Jura gaat doen. Jammer, maar wie weet…
Verder had ik nog Française uit de Franse Alpen “in het vizier”. Catherine ontmoette ik in Fins Lapland – 3 jaar geleden. Bij het horen van m’n plannen, was ze eerst dol enthousiast, maar bij nader inzien moest ze helaas dit jaar toch NEE zeggen: zij hoopt deze herfst oma worden en had beloofd haar dochter te helpen met babykamer inrichten. Begrijpelijk – vlg. keer beter…
Niet getreurd: ‘k ga in ieder geval proberen er het beste van te maken…..
En we gaan zeker weer nieuwe fietsvrienden met nog extremere ideeën of doelen en van andere nationaliteit ontmoeten.

Gegroet allen, Frits.